Sinds ik me kan herinneren heb ik de tijd achterna gezeten.... als kind hield ik ervan om overal bij betrokken te zijn, ik was overal - ik danste, zong, voetbalde en basketbalde, schaatste in de schaatsschool, trad op in het theater, hielp anderen, was voorzitter van de gemeenteraad en verkocht in de schoolwinkel .... De tijd beviel me toen, ik had er op de een of andere manier meer van, er was genoeg voor alles, het liet me nooit in de steek, het was vriendelijker.
Naarmate de jaren verstreken werd het moeilijker, het werd alleen maar erger ... Totdat er iets met me gebeurde waar ik niet klaar voor was - tijd was niet langer mijn vriend. Ik deelde het, ik probeerde het te sparen, ik vroeg om oude gunsten .... Maar het mocht niet baten. Mijn aard, het constante verlangen om onder de mensen te zijn, het jongleren met alle activiteiten tegelijk en, zou je kunnen zeggen, een inspannende spontaniteit - wilde niet met de tijd samenwerken.
En ik denk dat ik daarom nu hier ben. Ik ben met mijn gezin naar België gekomen om te ontdekken dat mijn passie.... de zoektocht naar tijd - voor mezelf. Ik miste hem al jaren, maar nu ik hier woon heb ik het gevoel dat hij eindelijk weer bij me is. In België heb ik een adempauze gevonden in de ademloosheid van het leven, een tederheid voor mezelf en ik voel dat nu “mijn tijd” weer is begonnen.... Ik weet dat ik het aan anderen zal blijven geven, dat ik degenen die het nodig hebben zal blijven steunen, dat ik betrokken zal blijven bij verschillende projecten en dat wil ik niet veranderen.... Maar ik voel ook dat er een verandering is begonnen... tijd wordt weer mijn bondgenoot en zal me helpen mijn dromen te bereiken. Ik zal het respecteren en knuffelen met al mijn kracht, want ik weet al hoe kwetsbaar en teer het is.... Mijn tijd.
