Sinds ik me kan herinneren, rende ik achter de tijd aan.
Als kind wilde ik overal bij zijn – ik danste, zong, speelde voetbal en basketbal, reed kunstschaatsen, stond op het toneel, hielp anderen, was voorzitter van de jeugdstadraad en verkocht in het schoolwinkeltje… Ik hield van die tijd. Het leek alsof er toen altijd genoeg was, alsof de tijd mij nooit in de steek liet – hij was zachter, vriendelijker.
Maar naarmate de jaren verstreken, werd het steeds moeilijker… Tot er iets gebeurde waarvoor ik niet klaar was – de tijd werd niet langer mijn vriend. Ik deelde hem uit, probeerde hem te redden, smeekte om oude gunsten… maar tevergeefs. Mijn natuur – de voortdurende drang om onder mensen te zijn, alle activiteiten tegelijk te jongleren, mijn haastige spontaniteit – wilde niet langer met de tijd samenwerken.
En misschien is dat precies waarom ik hier nu ben. Ik kwam met mijn gezin naar België en ontdekte dat mijn ware passie… het zoeken naar tijd is – tijd voor mezelf. Jarenlang heb ik ernaar verlangd, en hier voel ik dat hij eindelijk weer bij me is. België schonk me ademruimte in de haast van het leven, zachtheid voor mezelf – en het gevoel dat mijn tijd opnieuw is begonnen.
Ik weet dat ik anderen zal blijven geven, dat ik mensen zal blijven steunen, dat ik me zal blijven inzetten voor projecten. Dat wil ik niet veranderen. Maar ik voel ook dat er een ommekeer is begonnen. De tijd zal opnieuw mijn bondgenoot worden, mij helpen mijn dromen te verwezenlijken. En ik zal hem koesteren, hem stevig omarmen – want nu weet ik hoe breekbaar en teder hij werkelijk is. Mijn tijd...
